Kilka dni temu odwiedziłam nowo wybudowany obiekt rekreacyjny. Koszaliński aquapark kusi już z oddali nowoczesną bryłą. Postanowiłam zatem sprawdzić, jak przystosowany jest do korzystania z jego dobrodziejstw, przez osoby niepełnosprawne.
Wycieczkę po tym obiekcie rozpoczęłam od przyjrzenia się basenom zewnętrznym. Ponieważ aquapark zlokalizowany jest u podnóża Góry Chełmskiej, zewnętrzna przestrzeń rekreacyjna wygląda wspaniale. Skąpane w słońcu i zieleni baseny wyglądają zachęcająco.
Następnie swoje kroki skierowałam do wnętrza obiektu. Mogę zdecydowanie stwierdzić, że jest on przystosowany do korzystania z niego przez osoby niepełnosprawni. Mają oni osobne, znacznie szersze wejście do szatni, umożliwiające wjazd wózkiem inwalidzkim. Na terenie basenu są specjalne wózki przeznaczone do poruszania się osób niepełnosprawnych. Można nimi wjechać do basenu, dzięki czemu osoba niechodząca bez większych problemów znajduje się w wodzie.
W ostatnich dniach doświadczamy prawie afrykańskich upałów. Nic dziwnego, że większość z nas najchętniej spędzałaby czas nad morzem. I o naszym morzu jest ostatnio bardzo głośno. A właściwie o polskich plażach, na których panuje „parawaning”.
Ja również udałam się na spacer, aby pooddychać morską bryzą. Rzeczywiście, zobaczyłam las parawanów, ale jakoś specjalnie mi to nie przeszkadzało. Odnoszę wrażenie, że media specjalnie parawanami odwracają naszą uwagę od innych, ważniejszych spraw.
Parawany istniały na naszych plażach od zawsze. Pozwalały na wydzielenie sobie swojego skrawka przestrzeni. Dzięki nim można było się ustrzec przed piaskowym deszczem, które potrafią zafundować przebiegające nad naszymi głowami dzieci. Dawały odrobinę prywatności, bo przecież nie każdy miłośnik kąpieli słonecznych lubi wystawiać swoje ciało na widok ogólny. Jak również nie każdy ma ochotę oglądać niezbyt apetyczne ciała osób leżących nieopodal. Nieprawdą jest, że parawanami wydzielamy sobie bezprawnie jakąś przestrzeń. Przecież samo rozłożenie ręczników czy koca, już tą samą przestrzeń czyni „naszą”.
Pierwotnie dzisiejszy wpis miał dotyczyć czegoś, co mnie w ostatnich dniach zszokowało. A mianowicie będąc na kawie w nadmorskiej knajpce zmuszona byłam do skorzystania z toalety. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zorientowałam się, że toaleta dla niepełnosprawnych jest jednocześnie toaletą dla mężczyzn. Wróciłam do domu zniesmaczona taką sytuacją i miałam ochotę podzielić się na antybarierze swoim oburzeniem. Na szczęście opowiedziałam o tym fakcie koleżance, która stwierdziła, że jestem kompletnie nietolerancyjna. Jej zdaniem oburzeni mogą być mężczyźni, bo przecież w większości przypadków toalety dla niepełnosprawnych połączone są z damskimi. Cofam więc swoje oburzenie i więcej nie będę o tym głośno mówić. Bo jeszcze usłyszą to niepełnosprawni mężczyźni, dążący do równego traktowania i częściej zacznę spotykać się z sytuacją, która mnie tak poruszyła.
Czytając dziś artykuł na łamach portalu todey.com, przetarłam oczy ze zdumienia i odruchowo spojrzałam na kalendarz. To, co ujrzałam na stronie https://www.today.com/style/women-are-dyeing-their-armpit-hair-colorful-new-trend-t32381 wydało mi się primaaprilisowym dowcipem. Jednakże dzisiejsza data odległa jest od pierwszego kwietnia, zatem chyba mowa jest o prawdziwym, nowym trendzie.
Rzecz dotyczy nowej mody panującej w USA. Dziewczęta zapuszczają włosy pod pachami, a następnie farbują je na przeróżne kolory. Ja, jako osoba interesująca się modą nie mogę przejść obok takiej informacji obojętnie.
Kilka dni temu, tj. 4.07.br., pierwszą sobotę wakacji spędziłam w moim mieście w bardzo kulturalny sposób. Ponieważ uwielbiam zwierzęta, z samego rana powędrowałam na Międzynarodową Wystawą Kotów, ale o tej imprezie w następnym wpisie. Wieczorem natomiast byłam na premierze spektaklu w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym.
Przedstawienie powstało na motywach znanego w Polsce, brytyjskiego serialu komediowego „Allo, Allo”’. Nie wiem jak wy, ale ja byłam i jestem jego wielką fanką. Byłam bardzo ciekawa polskiej wersji, w wykonaniu koszalińskich artystów. Wyszłam z przedstawienia zachwycona.
Podczas ostatnich wyborów przekonałam się po raz kolejny, że udogodnienia dla niepełnosprawnych wyborców, to nadal jeszcze mit. Z jednej strony organizator wyborów zapewniał bezpłatny transport do obwodowych komisji wyborczych. Utworzone zostały również aktywne komisje, dzięki którym niepełnosprawni wyborcy mogli zagłosować w domach.
Ja jednak postanowiłam sama dojechać do miejsca głosowania wyznaczonego dla mojego okręgu. Pominę fakt, że mieszkam w przepięknej dolinie (z jednej strony mam ogromny park, a z drugiej przestrzeń stworzoną dla miłośników sportów) i żeby dotrzeć do komisji najkrótszą drogą musiałabym pokonać dziesiątki schodów.
Czy jesteśmy przygotowani na przyjęcie do swoich domów robota personalnego? Wydaje mi się, że chyba jeszcze nie. Cały czas mam przed oczami sceny z filmu „Ja Robot”, gdzie nie wyglądało to różowo.
Na portalu press.pl opisano ostatnio projekt realizowany przez studio Kudos oraz stacje telewizyjne AMC i Channel 4, pod nazwą „Humanos”. Serial ten został w bardzo specyficzny sposób zareklamowany. Stworzono stronę internetową https://www.personasynthetics.com/, która ma imitować prawdziwą witrynę firmy zajmującej się robotami osobistymi. Na ebay-u pojawiła się wersja kobieca lub męska (oczywiście „Bidding has ended on this item.” - czyli licytacja zakończona). Profil firmy sprzedającej roboty można znaleźć na Facebook-u, czy Tweeterze.
Akcja pod taką nazwą zorganizowana została przed ostatnimi wyborami prezydenckimi. Zjednoczyła ona wiele osób sfrustrowanych tym, co dzieje się na polskiej scenie politycznej. Zasada działania była prosta. Należało na karcie do głosowania dopisać kolejną pozycję – kandydata, który nazywa się Sarna z krzesłem na głowie, narysować podobiznę kandydata, zrobić zdjęcie i przesłać na facebook’owy profil społeczności Faktoid.
Skala akcji przeszła najśmielsze oczekiwania organizatorów. Od samego rana na portal spływały zdjęcia z całego świata. Niektórzy wyborcy nie poprzestali na dopisaniu kandydata i narysowaniu sarny z krzesłem na głowie – dodatkowo przy każdym z prawdziwych kandydatów dopisali swój komentarz.
Nie potrafię zrozumieć ludzi, którzy będąc osobami sprawnymi, parkują samochody ma miejscach dla niepełnosprawnych. Przez nich my, osoby rzeczywiście ich potrzebujące, znów mamy problem. Z dniem 30 czerwca tego roku wygasa bowiem ważność naszych kart parkingowych. Wiąże się to z koniecznością wizyty w odpowiednim organie, celem wyrobienia sobie nowego dokumentu potwierdzającego uprawnienia do parkowania na tak zwanych „kopertach”.
Mój osobisty kierowca już trzykrotnie odwiedził w tym celu urząd i niestety będzie musiał pofatygować się jeszcze raz. A to dlatego, że dwa razy zastał zamknięte drzwi od pokoju, w którym zawsze wydawane były karty parkingowe dla niepełnosprawnych. Na drzwiach nie było żadnej informacji o powodzie nieobecności urzędniczki. Trzecia wizyta też nie przyniosła oczekiwanego skutku. Okazało się, że od niedawna wydawaniem kart zajmuje się już inna instytucja.
Wydawnictwo termedia.pl zamieściło kilka dni temu na swojej stronie bardzo ciekawy artykuł. Autor – dr n. med. Tomasz Dzierżanowski – w interesujący sposób odniósł się do podejścia Narodowego Funduszu Zdrowia do finansowania medycyny paliatywnej. Swój artykuł zatytułował: NFZ żeruje na dobroduszności społecznej. Przewrotnie. Używa słowa „żeruje”, które ma pejoratywne znaczenie, aby już samym tytułem zaintrygować czytelnika.
Sam artykuł odnosi się do finansowania przez NFZ medycyny paliatywnej. Dr Dzierżanowski zwraca uwagę na fakt, że płatnik, widząc, jak dzięki datkom, czy fundacjom działają hospicja, celowo zmniejsza wysokość kontraktów zawieranych na opiekę paliatywną.
