Autor: Agata Krokosz

Mimo przenikliwego zimna, gorące minuty przeżyłam w Poznaniu na starcie  w biegu „Wings for life world run”-Skrzydła dla życia światowy bieg. To co miałam na sobie ładnie ukształtowało moją „sportową sylwetkę”, w trakcie biegu-chodu było już cieplej. Nie miałam, pojęcia że ta impreza cieszy się takim wielkim powodzeniem. Centrum dowodzenia całej akcji oraz początek biegu miał miejsce na terenie słynnych Targów Poznańskich. Nie ukrywam  na początku ogarnął mnie strach widząc masę ludzi-osiem tysięcy uczestników biegu plus następne rzesze wiernych i dzielnych kibiców.

Po chwili złapałam drugi oddech, znalazłam się w gronie fantastycznych ludzi. W dzisiejszych czasach trudno wśród nas znaleźć uśmiech ,radość, otwartość ,szczerość i bezinteresowność. Trudno mi określić słowami uczucie jakie towarzyszy nam  w momencie:  ZROBISZ COŚ DLA KOGOŚ KIEDY ON SAM TEGO ZROBIĆ NIE MOŻE. Jestem dumna w imieniu nas wszystkich. Trudno mój udział zakwalifikować do typowego biegu, ale uwierzcie mi atmosfera towarzysząca imprezie dodaje skrzydeł, niestety moja Gosia nie nadążała za mną. Pierwsze dwieście metrów pokonałam na wózku ponieważ był to dystans niezaliczany   do wyników(swojego rodzaju  rozgrzewka  przebieżka).Po niej zapewne moje nogi byłyby już trochę miękkie. Dlatego mój bieg chód zaczęłam od rzeczywistej  linii startowej. Po drodze(dla uważnych widoczni na filmiku)miałam okazję poobserwować chód  w egzoszkielecie. Dajcie spokój, to sprzęt dla Arnoldów,  raz ,że mnie to rusztowanie przygniotłoby do ziemi, po drugie nie ruszyłabym     z miejsca. Zdecydowanie wolę mojego nowego prowadzącego Blumen-a.      Na całej długości trasy towarzyszyli nam wierni kibice z owacjami i szczerym dopingiem. Pokonałam 360 metrów w 22min.i mam swój nowy, wyjątkowy rekord, to ja  pierwsza mijałam mobilna metę -auto prowadzone przez Pana Adama Małysza.

Bonusem po biegu była dla mnie króciutka rozmowa ze zwycięzcą biegu w Poznaniu i zdobywcą drugiego miejsca na świecie Darkiem Nożyńskim , jest  bardzo pozytywnym i otwartym człowiekiem.

Imprezę skończyliśmy dość nietypowo. Ja mijając metę pierwsza byłam ostatnia, Darek  metę mijał ostatni a został liderem. Jakby nie patrzył wszyscy zostaliśmy zwycięzcami, każdy otrzymał medal pamiątkowy . Piękne podziękowania i szczere gratulacje dla organizatorów tej masowej imprezy.                                                                                                                              W Poznaniu chciałam pobiec ten jeden raz, ale obawiam się ,że gdy tylko odblokują listę startową w przyszłym roku, będę próbowała się zapisać.                Jak ja mogę to Ty tym bardziej.                                                                     Do zobaczenia.

Każdy z nas w swoim życiu ma czas, który jest trudno ogarnąć. Dodatkowe zajęcia kradną czas i dezorganizują kalendarz wydarzeń dnia codziennego. Przepraszam za zbyt długą ciszę na moich łamach, poznając powody jej trwania wiem, że mi wybaczycie.

                     

                                                                                                                            Od kilku miesięcy nabieram formy i mięśni na bieg WINGS FOR LIFE- WORLD RUN 10 EDYYCJA- „biegnę” 7 maja (niedziela)2023br.- start o 13-tej.w Poznaniu. Jest to idealna pora na spacery, czy mogę liczyć na wasze wsparcie? Będzie moja relacja na żywo, wystarczy ,że zalajkujecie. Mile widziane zdjęcia w komentarzach. Już teraz serdecznie dziękuję za wirtualne kibicowanie. Dlaczego Poznań?!Jest szansa, że popracuję z egzoszkieletem, zobaczymy. Teraz startuję w asyście mojego osobistego bioszkieletu tj.Gosi. Mam w planie poprawić swój rekord, ale już teraz czuję się medalistką bez względu na wynik.                                               

O moją kondycje fizyczną w Koszalinie zadbały panie fizjoterapeutki, Beacie, Asi, Agnieszce, Kamili, Karolinie Gosi i Maji i innym bardzo serdecznie dziękuję. Mam okazję trenować na różnym sprzęcie, pisałam o tym w poprzednich wpisach. Ostatni czas spędzam z nowym kumplem-Blumenem (pionizator aktywny), po 40 minutowym spacerze jestem zmęczona, czuję każdy kawałek własnego ciała. Nie śmiejcie się, jest to trudne do przekazania uczucie. Zadyszka, szybkie bicie serca, wypieki na policzkach, nogi stają się miękkie jak  z waty, pokonuję krok po kroku- pomimo niemocy idę dalej. Chwilo trwaj i tyle. Dobrze się czuję po tzw. spełnieniu i realizacji planów, ale to chyba tak ma każdy z nas.                                                                                                                              Pakuję bagaż i do zobaczenia w Poznaniu.

Zacznę od tego, że w roku 2022 zakupienie biletów na coroczną imprezę w naszym teatrze graniczyło z cudem. Udało się z listy rezerwowej, ale na przyszłość muszę dokonywać wcześniejszej rezerwacji. Warto było ,bo po raz kolejny ubawiłam się po pachy. Publiczność nie zawiodła, widownia wypełniona do ostatniego miejsca.

” Stosunki na szczycie” to lekkie, zabawne przedstawienie                  w angielskim stylu oparte na komedii pomyłek, dowcipnie (jak zawsze) odgrywane przez naszych koszalińskich aktorów. Treści sztuki nie zdradzę, ponieważ na scenie dużo się działo i trudno jest ją w skrócie opowiedzieć, ale serdecznie zachęcam idźcie.

W przewie spektaklu na scenę z wielkim bukietem wspólnych życzeń dla wszystkich wkroczył dyrektor Bałtyckiego Teatru Dramatycznego, dziękując publiczności za piękną (liczną) współpracę(udział). Dla wszystkich gości przygotowano słodki prezencik    z bąbelkami.

Toast i życzenia noworoczne tym razem były dla mnie niezwyczajne, bo w samochodzie w drodze do domu, ale jednak ciekawie. Po drodze mijałyśmy grupki bawiących się ludzi. Dobrze, że w tak trudnych czasach potrafimy znaleźć jeszcze dla siebie i bliskich chwile radości, szczęścia i miłości.

Jaką wielką radość i przepiękne chwile przeżyłam w ostatni piątkowy wieczór, dzięki fundacji „Zdążyć z Miłością” .W koszalińskiej filharmonii zaśpiewał z dedykacją miłości w tytule Andrzej Piaseczny. Listy patronatów i sponsorów niestety nie byłam w stanie zapamiętać, ale bardzo, bardzo wszystkim dziękuję.

Widownia wypełniona była do ostatniego miejsca, zabawa, wspólne śpiewanie  i taniec pozytywnie zaskoczyło nas wszystkich. Licytowano obraz, który  w bonusie w podziękowaniu zawierał  osobisty uścisk dłoni Andrzeja Piasecznego. Niestety, nie był w moim zasięgu.

Może następnym razem…

Ostatnie tygodnie intensywnych treningów, pobudziły moje „zapomniane” mięśnie i zwyczajnie wywołały ich ból. Wielkim wsparciem dla moich zmęczonych części ciała jest masaż w wykonaniu Gosi-specjalistki. Znamy się od kilkunastu lat i  Gosia wie gdzie musi mnie ucisnąć, albo pogłaskać, by ułatwić mi późniejsze  ćwiczenia. Wielkie dziękuję.

Jestem po szóstym treningu na bieżni w „objęciach” Ricarda-chodzika, na poziomie: w ciągu dziesięciu minut, stawiam 200/220 kroków i pokonuję około 50 metrów. W dniu zajęć wykonuję trzy takie „przebieżki”, czyli w ciągu 30 minut pokonuję blisko 150 metrów. Od dwóch lat ”biegam „ –WINGS FOR LIVE WORLD RUN i chciałabym również wziąć udział w przyszłorocznej  imprezie, poprawiając mój rekord,196 metrów w 32 minuty(przy dużej współpracy z moim osobistym bio -egzoszkieletem tj. Gosią). Masowy bieg organizowany jest w maju, mam pół roku na poprawienie wyniku, jednak( jak dam radę) to trochę na innych warunkach. Gosia pobiegłaby ze mną, ale ramię w ramię- obok mnie. Tak zwyczajnie każda z nas osiągnęłaby swój rekord. Wiem, że to bardzo poważne wyzwanie, ale… Coś we mnie się zmienia, zaczęłam czuć własne ciało. Prawa ręka stała się aktywniejsza, taka normalna- wykonuję nią bardzo subtelne i precyzyjne ruchy.Łapię się na tym,  że wielką frajdę sprawia mi jednoczesne unoszenie nóg dość wysoko z prostymi kolanami. Rozruszałam się, to za dużo powiedziane, ale mogę swobodniej ruszać głową, obracać się na boki, lewa ręka jest mniej spastyczna, mniej obolała. Dla mniej wtajemniczonych spastyczny mięsień boli i to bardzo. Nie uwierzycie jak wielką radością jest po dwudziestoletniej przerwie, ponownie na stojąco wziąć prysznic. Malutkie kroczki, których może nie widać, ale sprawiają, że stałam się  ciekawa przyszłości, również tej najbliższej. Bardzo fajne uczucie, już dzisiaj czekam na to co pokaże jutro.

                           

Po wakacjach moje zajęcia na sali rehabilitacyjnej nabrały jeszcze innego, większego tempa. Kto by pomyślał? Stawiam na bieżni swoje pierwsze(bardzo koślawe)kroki. Dzieje się i to niemało.                                              Przed sobą mam duży ekran, na którym kontroluję swój chód. Dobrze pomyślane, widzę czas i ilość pokonanych kroków a przede wszystkim siłę swoich nóg. Kroki stawiam z różnym obciążeniem, muszę to poprawić, wytrenować. Nie ukrywam, są to ćwiczenia wymagające dużego skupienia i spójności moich ruchów. Czasami spóźniam lewą nogę, chwilami głowa staje się za ciężka, a lewa dłoń nie ma siły podtrzymać mojej i tak słabej stabilności. Mięśnie słabną po siedmiu minutach, nogi uginają się pod ciężarem ciała, ale…    

JA NIE CHCĘ PRZESTAĆ CHODZIĆ.  

                                                                                                                                           W czasie zajęć najbardziej ucierpiała lewa ręka, ale po skutecznych zabiegach ból ustąpił.

                                                                                                                                          Jestem gotowa do następnych zajęć.

Dlaczego chwilo nie chcesz trwać wiecznie? Wakacje się skończyły, od tygodnia jestem w domu, życie pomału wraca na regularny tor dnia codziennego.

Po raz pierwszy po wakacjach w końcu mogłam zrealizować plan fitnessu(rehabilitację).  Nie ukrywam brakowało mi ćwiczeń, trzy tygodnie przerwy to długo, mięśnie stają się słabsze. Teraz spróbuję z podwojoną siłą, wspólnie z zespołem fizjoterapeutów nadrobić zaległości. Warto było, czasami trzeba zrezygnować z ważnych rzeczy dla potrzeb pięknych przeżyć. Ktoś po drodze zapytał mnie, dlaczego czas relaksu spędzam zawsze w Krakowie, tyle jest pięknych i ciekawych miejsc na świecie i Polsce.

Moim miejscem na świecie jest Kraków, czekam cały rok na podróż do miejsca, które blisko dwadzieścia lat temu miało się stać domem, pracą i spełnieniem mojego życia. Niestety, nie zdążyłam dostrzec znaków ostrzegawczych i już….

Dzisiaj na sali w czasie zajęć, usłyszałam pytanie, dlaczego na moim blogu panowała martwa cisza. Zrobiło mi się ciepło na sercu, jednak są sympatycy mojego jednego „paluszka”, przy pomocy którego mam możliwość pisania, ale trwa to nieokreślenie długo. Dziękuję za cierpliwość. Moje milczenie wyniknęło z głupoty, zapomniałam z domu wziąć narzędzia pracy, czyli laptopa.

Chciałam pisać o wakacjach, emocje pokierowały inaczej.                          Co robić? Być bardzo ostrożnym, można uniknąć wielu smutnych niespodzianek. Warto.

Wybaczcie rozterki czterdziestoletniej kobiety.

Do usłyszenia wkrótce.

W czwartek miałam niezwykle spotkanie. Kosmiczne, bo po 25 latach udało się nam spotkać w kilkanaście osób z podstawówki.

 Dawno tak szczerze się nie śmiałam, było mnóstwo wspomnień, niekończące się opowieści z ławy szkolnej  oraz z tamtego jakże bogatego życia podwórkowego.

Po małym zamieszaniu na przywitanie (szczególnie panowie mieli problem z rozpoznaniem kolegów ze szkolnej ławy), po chwili odniosłam  wrażenie, że czas stanął w miejscu, tylko ktoś poprzestawiał ławki. Ktoś jeszcze, może Krzysiu poprzyklejał brody niektórym kolegom. Zdecydowanie również zmienił się bufet. Reszta obrazów pozostała bez zmian, kto by pomyślał, że to tyle lat już minęło.

Trochę obawiałam się spotkania po latach. Niepotrzebnie, świetnie się bawiłam, ten kogo nie było może tylko żałować.

Pozdrawiam wszystkich obecnych, ale również tych nieobecnych.         Może kiedyś powtórzy się szansa spotkania w jeszcze większym gronie.

Dziękuję wam kochani.

Ostatnio wspominałam o mojej nowej znajomej w zajęciach rehabilitacyjnych tj. o LUNIE. Dzisiaj miałam okazję uczestniczyć prezentacji i w szkoleniu w obsłudze tej aparatury jako ….modelka na leżąco.

Elektrody Luny podłączone do moich mięśni, pozwalają na odczyt i kontrolę(na monitorze)pracy moich kończyn. Podglądam ten zapis i chociaż nie znam się na tym, to po pierwsze ciepłym uczuciem jest widok pracy własnych mięśni, po drugie szokuje mnie coraz większy zakres pracy moich spastycznych mięśni. Jest to bardzo malutki postęp ,ale jest.

Teraz przy chodzeniu mam bardzo różne odczucia, mimo miękkich nóg jak z waty, czuję własny ciężar i  większą stabilność ciała. Chce mi się chodzić.

W trakcie pokazu, (na moją prośbę) podłączone zostały elektrody na mięśnie szyi, które pokazały napięcie i możliwości ich sama, po się, że pracują tylko potrzebują większego treningu, który mogłabym wykonywać sama, po konsultacji neurologopedycznej.

Aparatura, aparaturą, a ja wiem jedno, nic bym nie wywalczyła bez wsparcia i pomocy rzeszy specjalistów w dziedzinie rehabilitacji.

Dziękuję wam kochani za poczucie, że nie wszystko jest stracone.       Warto walczyć.