teraz, w okresie wakacji i po zakończeniu igrzysk rio…,w przerwie przed paraolimpiadą, przypadkowo wpadł mi bardzo pozytywny odbiorze artykuł.mowa o zwięrzętach, które nigdy nie zawodzą zawsze są przemiłe. jak tylko sięgam przeszłość miałam kontakt ze zwierzętami nie sposób wspomnieć malutkich wiewiórkach podrzuconych pudełku do szczecińskiego ośrodka “dzika ostoja”, gdzie poza medyczną pomocą nauczą się żyć kiedyś samodzielnie na wolności.=""
Historia wiewiórek uświadomiła mi jak blisko wśród nas nas żyją całkiem dzikie zwierzątka.Niestety nie mogę w żaden sposób udowodnić(brak fotek),ale w moim bliskim sąsiędztwie pomieszkiwała sarenka(mieszkam w centrum miasta).Z mojego okna widzę część miejskiego parku,w którym wręcz doskonale czują się wiewiórki,mają przepyszny bufet w postaci kilku dorodnych leszczyn.O kaczkach,łabędziach czy dzięciołach i sikorkach pisałam już wcześniej.Zapewne co niektórzy mają o wiele ciekawsze widoki w pobliżu swojego domu.
Ponownie zapłonął znicz olimpijski,tym razem w Rio de Janeiro.Przybywa dyscyplin coraz bardziej oryginalnych, warto jednak zajrzeć do archiwum igrzysk,gdzie w karty historii wpisali się zwycięzcy dość dziwnych a nawet śmiesznych sportów. Strzelanie do żywych gołębii (zawody odbyły się tylko raz), okazało się sportem mało humanitarnym.
Zawody w pojedynkowaniu się.Przypominały obrazy z dzikiego zachodu,rywale stali na wprost siebie z pistoletami i wygrywał ten ,który trafił rywala w twarz.Używano naboii z wosku.
Ojciec Święty Franciszek jest w Polsce już kilkanaście godzin. Kilkaset tysięcy ludzi z całego świata spotyka sie z papieżem, będą wspólne modlitwy ,śpiewy i rozmowy. Jednak już od jakiegoś czasu dostępne są również „pomysłowe” gadżety ściśle związane z najważniejszą osobą w hierarchii kościoła. Znany z poczucia humoru papież Franciszek ,będzie pewnie pozytywnie zaskoczony pomysłowością twórców.
ja natomiast wiem jedno, polak wszystko potrafi, mało tego i jeszcze zarobi.
największym hitem są solarne figurki,z podobizną papieża, które pod wpływem ciepła poruszają głową, w geście błogosławieństwa.
Sezon wakacji i urlopów, gdy większość przepracowanych i przemęczonych ludzi odpoczywa, to niestety jest jeszcze grupa “śmiałków”-głupków ,która serwuje swoim najbliższym chwile grozy i tragedii. .Selfi, czyli zdjęcie z rąsi.
miłość na autoportrety ostatnio jest ogromna,szczególnie
w najbardziej niebezpiecznych miejscach. „Na głupotę nie ma rady” -na własne życzenie stracić
życie lub pozostać na zawsze kaleką .dla fotki ,która
na chwilę jest hitem w internecie,za chwilę przeminie na zawsze,
są w stanie zrobić wszystko nawet igrać ze śmiercią.
Ostatnie tragedie w miejscach, gdzie spotykamy w niewoli dzikie zwierzęta dały mi wiele
do myślenia.
Przez głupotę dorosłych, wydawałoby się odpowiedzialnych ludzi dochodzi
do tragedii.Gdy oni sami stają się ofiarami ,to trudno nie jest mi ich żal
. jednak kto odpowiada za kalectwo lub śmierć dziecka,gdy zawiodły
granice bezpieczeństwa ? Dlaczego zabijane są dzikie zwierzęta,
które w chwili zagrożenia próbują się bronić, lub zwyczajnie widzą
zdobycz i chcą ją upolować? Czy istnieje sposób, aby uniknąć
tych dramatycznych sekund?! najłatwiej byłoby zamknąć te przybytki
dla dobra wszystkich ,szczególnie dla zwierzat.Niestety w większości
miast jest to jedyne atrakcyjne miejsce ,które odwiedzają turyści
.przynoszący stały i pewny dochód.Jednak są w Polsce miasta ,które
odmawiają wjazdu na swój teren cyrkom, w których występują
tresowane zwierzęta.Zawsze to coś.na początek.
Kilka dni temu byłam w jednej z koszalińskich galerii, gdzie spotkały mnie trzy niespodzianki.Nie wszystkie miłe.Moja droga na skróty została zamknięta (jak widać na zdjęciu). Łudziłam się, żę może ten teren zostanie przystosowany dla wózków .Jednak myliłam się. Postawiono barierki i sprawa załatwiona. Dla mnie przejazd wózkiem po schodach jest trudny, a nawet niemożliwy . Pozostała mi trasa dookoła galerii.Pytam dlaczego? Przecież Koszalin został uznany za miasto przyjazne osobom niepełnosprawnym.Tym bardziej,że to przejście prowadzi do drzwi głównych budynku , gdzie udostępnione są drzwi dla osób niepełnosprawnych.
Tym razem pochylałam się nad tekstem w kwietniowym ‘‘Press’ie’’ – pod tytułem ‘‘Pomocnik piszącego , czyli proste narzędzia edytorskie’’, Cały artykuł jest stworzony jakby specjalnie dla mnie , skierowany do nas, czyli do młodych dziennikarzy jeszcze bez istotnej praktyki w tym zawodzie. Nie mówię w tym miejscu o błędach stylistycznych , takie nie powinny mieć miejsca, ale o pracy -pisaniu na komputerze.Dużo a nawet bardzo dużo czasu spędzam przed klawiaturą i jedynym moim kłopotem są ciągłe nowości w internecie.Często nie bardzo zrozumiałe.Ten artykuł wiele wyjaśnia. Miejmy nadzieję, że jego autor pomoże wielu ludziom ,którzy również nie nadążają za nowościami w wirtualnym świecie. Polecam ten artyku czytelnikom mojej antybariery.
