AntyBariera Dziennikarska

Jaką wielką radość i przepiękne chwile przeżyłam w ostatni piątkowy wieczór, dzięki fundacji „Zdążyć z Miłością” .W koszalińskiej filharmonii zaśpiewał z dedykacją miłości w tytule Andrzej Piaseczny. Listy patronatów i sponsorów niestety nie byłam w stanie zapamiętać, ale bardzo, bardzo wszystkim dziękuję.

Widownia wypełniona była do ostatniego miejsca, zabawa, wspólne śpiewanie  i taniec pozytywnie zaskoczyło nas wszystkich. Licytowano obraz, który  w bonusie w podziękowaniu zawierał  osobisty uścisk dłoni Andrzeja Piasecznego. Niestety, nie był w moim zasięgu.

Może następnym razem…

Ostatnie tygodnie intensywnych treningów, pobudziły moje „zapomniane” mięśnie i zwyczajnie wywołały ich ból. Wielkim wsparciem dla moich zmęczonych części ciała jest masaż w wykonaniu Gosi-specjalistki. Znamy się od kilkunastu lat i  Gosia wie gdzie musi mnie ucisnąć, albo pogłaskać, by ułatwić mi późniejsze  ćwiczenia. Wielkie dziękuję.

Jestem po szóstym treningu na bieżni w „objęciach” Ricarda-chodzika, na poziomie: w ciągu dziesięciu minut, stawiam 200/220 kroków i pokonuję około 50 metrów. W dniu zajęć wykonuję trzy takie „przebieżki”, czyli w ciągu 30 minut pokonuję blisko 150 metrów. Od dwóch lat ”biegam „ –WINGS FOR LIVE WORLD RUN i chciałabym również wziąć udział w przyszłorocznej  imprezie, poprawiając mój rekord,196 metrów w 32 minuty(przy dużej współpracy z moim osobistym bio -egzoszkieletem tj. Gosią). Masowy bieg organizowany jest w maju, mam pół roku na poprawienie wyniku, jednak( jak dam radę) to trochę na innych warunkach. Gosia pobiegłaby ze mną, ale ramię w ramię- obok mnie. Tak zwyczajnie każda z nas osiągnęłaby swój rekord. Wiem, że to bardzo poważne wyzwanie, ale… Coś we mnie się zmienia, zaczęłam czuć własne ciało. Prawa ręka stała się aktywniejsza, taka normalna- wykonuję nią bardzo subtelne i precyzyjne ruchy.Łapię się na tym,  że wielką frajdę sprawia mi jednoczesne unoszenie nóg dość wysoko z prostymi kolanami. Rozruszałam się, to za dużo powiedziane, ale mogę swobodniej ruszać głową, obracać się na boki, lewa ręka jest mniej spastyczna, mniej obolała. Dla mniej wtajemniczonych spastyczny mięsień boli i to bardzo. Nie uwierzycie jak wielką radością jest po dwudziestoletniej przerwie, ponownie na stojąco wziąć prysznic. Malutkie kroczki, których może nie widać, ale sprawiają, że stałam się  ciekawa przyszłości, również tej najbliższej. Bardzo fajne uczucie, już dzisiaj czekam na to co pokaże jutro.

                           

Po wakacjach moje zajęcia na sali rehabilitacyjnej nabrały jeszcze innego, większego tempa. Kto by pomyślał? Stawiam na bieżni swoje pierwsze(bardzo koślawe)kroki. Dzieje się i to niemało.                                              Przed sobą mam duży ekran, na którym kontroluję swój chód. Dobrze pomyślane, widzę czas i ilość pokonanych kroków a przede wszystkim siłę swoich nóg. Kroki stawiam z różnym obciążeniem, muszę to poprawić, wytrenować. Nie ukrywam, są to ćwiczenia wymagające dużego skupienia i spójności moich ruchów. Czasami spóźniam lewą nogę, chwilami głowa staje się za ciężka, a lewa dłoń nie ma siły podtrzymać mojej i tak słabej stabilności. Mięśnie słabną po siedmiu minutach, nogi uginają się pod ciężarem ciała, ale…    

JA NIE CHCĘ PRZESTAĆ CHODZIĆ.  

                                                                                                                                           W czasie zajęć najbardziej ucierpiała lewa ręka, ale po skutecznych zabiegach ból ustąpił.

                                                                                                                                          Jestem gotowa do następnych zajęć.

Dlaczego chwilo nie chcesz trwać wiecznie? Wakacje się skończyły, od tygodnia jestem w domu, życie pomału wraca na regularny tor dnia codziennego.

Po raz pierwszy po wakacjach w końcu mogłam zrealizować plan fitnessu(rehabilitację).  Nie ukrywam brakowało mi ćwiczeń, trzy tygodnie przerwy to długo, mięśnie stają się słabsze. Teraz spróbuję z podwojoną siłą, wspólnie z zespołem fizjoterapeutów nadrobić zaległości. Warto było, czasami trzeba zrezygnować z ważnych rzeczy dla potrzeb pięknych przeżyć. Ktoś po drodze zapytał mnie, dlaczego czas relaksu spędzam zawsze w Krakowie, tyle jest pięknych i ciekawych miejsc na świecie i Polsce.

Moim miejscem na świecie jest Kraków, czekam cały rok na podróż do miejsca, które blisko dwadzieścia lat temu miało się stać domem, pracą i spełnieniem mojego życia. Niestety, nie zdążyłam dostrzec znaków ostrzegawczych i już….

Dzisiaj na sali w czasie zajęć, usłyszałam pytanie, dlaczego na moim blogu panowała martwa cisza. Zrobiło mi się ciepło na sercu, jednak są sympatycy mojego jednego „paluszka”, przy pomocy którego mam możliwość pisania, ale trwa to nieokreślenie długo. Dziękuję za cierpliwość. Moje milczenie wyniknęło z głupoty, zapomniałam z domu wziąć narzędzia pracy, czyli laptopa.

Chciałam pisać o wakacjach, emocje pokierowały inaczej.                          Co robić? Być bardzo ostrożnym, można uniknąć wielu smutnych niespodzianek. Warto.

Wybaczcie rozterki czterdziestoletniej kobiety.

Do usłyszenia wkrótce.

W czwartek miałam niezwykle spotkanie. Kosmiczne, bo po 25 latach udało się nam spotkać w kilkanaście osób z podstawówki.

 Dawno tak szczerze się nie śmiałam, było mnóstwo wspomnień, niekończące się opowieści z ławy szkolnej  oraz z tamtego jakże bogatego życia podwórkowego.

Po małym zamieszaniu na przywitanie (szczególnie panowie mieli problem z rozpoznaniem kolegów ze szkolnej ławy), po chwili odniosłam  wrażenie, że czas stanął w miejscu, tylko ktoś poprzestawiał ławki. Ktoś jeszcze, może Krzysiu poprzyklejał brody niektórym kolegom. Zdecydowanie również zmienił się bufet. Reszta obrazów pozostała bez zmian, kto by pomyślał, że to tyle lat już minęło.

Trochę obawiałam się spotkania po latach. Niepotrzebnie, świetnie się bawiłam, ten kogo nie było może tylko żałować.

Pozdrawiam wszystkich obecnych, ale również tych nieobecnych.         Może kiedyś powtórzy się szansa spotkania w jeszcze większym gronie.

Dziękuję wam kochani.

Ostatnio wspominałam o mojej nowej znajomej w zajęciach rehabilitacyjnych tj. o LUNIE. Dzisiaj miałam okazję uczestniczyć prezentacji i w szkoleniu w obsłudze tej aparatury jako ….modelka na leżąco.

Elektrody Luny podłączone do moich mięśni, pozwalają na odczyt i kontrolę(na monitorze)pracy moich kończyn. Podglądam ten zapis i chociaż nie znam się na tym, to po pierwsze ciepłym uczuciem jest widok pracy własnych mięśni, po drugie szokuje mnie coraz większy zakres pracy moich spastycznych mięśni. Jest to bardzo malutki postęp ,ale jest.

Teraz przy chodzeniu mam bardzo różne odczucia, mimo miękkich nóg jak z waty, czuję własny ciężar i  większą stabilność ciała. Chce mi się chodzić.

W trakcie pokazu, (na moją prośbę) podłączone zostały elektrody na mięśnie szyi, które pokazały napięcie i możliwości ich sama, po się, że pracują tylko potrzebują większego treningu, który mogłabym wykonywać sama, po konsultacji neurologopedycznej.

Aparatura, aparaturą, a ja wiem jedno, nic bym nie wywalczyła bez wsparcia i pomocy rzeszy specjalistów w dziedzinie rehabilitacji.

Dziękuję wam kochani za poczucie, że nie wszystko jest stracone.       Warto walczyć.

Trudno uwierzyć, ale ja wczoraj tj.20 lipca 2022r. po dwudziestu latach otrzymałam szansę samodzielne pójść. I Poszłam, nikt mnie nie pchał, nie ciągnął. Może mój krok nie był prawidłowy, ale szłam, szłam  i nikt, i nic nie umiał mnie zatrzymać. Po 30 minutach choć nogi miałam jak z waty chciałam nadal chodzić.

Prezentuję kilka fotek ze mną w roli głównej, sama nie wierzyłam, że mogę tak chodzić, dlatego publikuję kilka „dowodów” – ja z „Ricardo” (tak nazwałam nowego asystę przy nauce mojego chodzenia). Nikt nie umie sobie wyobrazić mojej radości z niby (dla pełnosprawnych) zwykłego chodzenia.

 Hurra!

Dziękuję całej ekipie rehabilitacji koszalińskiego szpitala za moje pierwsze trochę pokraczne kroki, ale za to w 100% własne.

Filmik opublikuję na facebooku.

Zapewne pamiętacie, że od prawie dwudziestu lat systematycznie „ćwiczę”. W ostatnich tygodniach sporo atrakcji dostarczyły mi zajęcia w oddziale rehabilitacji koszalińskiego szpitala. Rozpoczęłam współpracę z „Luną”, która nie wiem w jaki sposób potrafi uaktywniać moje spastyczne mięśnie.

      Drugie urządzenie, którego nazwy jeszcze sobie nie przyswoiłam, wbrew pozorom, nie jest takie łatwe obsłudze. Należy olbrzymią myszą na dużym touchpadzie (gładziku) bardzo precyzyjnie przełożyć obrazki, ale widoczne na malutkim ekranie dopiętego laptopa. Uwierzcie mi bardzo ciężka praca,ale w towarzystwie trzech muszkieterów jest łatwiej.

      Pozdrawiam wszystkie Panie fizjoterapeutki z tego oddziału.

Jutro o godz.13-tej ruszam do biegu, z czego się baaardzo cieszę. Biegnę na terenie miejscowego stadionu Bałtyk, w towarzystwie koleżanek oraz kilkuosobowej wirtualnej koszalińskiej drużyny.

Czas przeszły pandemii i izolacji (ograniczonych ćwiczeń)mocno osłabił moje mięśnie. Staram się to wszystko nadrobić. „Sprint” będzie małym testem moich możliwości fizycznych.

W planie jest relacja na żywo na Facebooku, mam wielką nadzieję, że wspólnie damy radę.

Asystenci gotowi do współpracy, przygotowana jest również strefa kibica, na którą serdecznie zapraszam.

Do zobaczenia….